اکرم قنبری هستم و در استان قزوین فعالیت می کنم. تقریبا بیست سال است در حوزه پیشگیری از آسیب های اجتماعی و درمان اعتیاد کار میکنم. کارشناسی ارشد روانشناسی دارم و در موسسه همیاران سلامت و روان گام سپید فعالیت می کنیم که از
سال۱۳۸۷ به ثبت رسیده و از اون تاریخ بنده مدیر عامل موسسه هستم.

وضعیت اعتیاد در استان شما چطور است؟


استانی که فعالیت داریم، استان قزوین هست. تقریبا می شود گفت همه شهرستان های استان قزوین را ما پوشش دادیم؛ هم در بحث پیشگیری از آسیب های اجتماعی و هم در بحث مراقبت های پس از خروج بیماران بهبود یافته فعالیت داریم.
استان قزوین با توجه به موقعیت جغرافیایی که دارد، در موضوع پذیرش دانشجویانی که از استان های دیگر در دانشگاه ها درس میخوانند و در موضوع شهر های صنعتی که کارگران مختلفی از نقاط مختلف کشورمان در شهرهای صنعتی مقیم شدند، قابل بحث است. این افراد به اصطلاح مهاجر که از کانون خانواده به اجبار فاصله گرفته اند، استعداد بیشتری برای روی آوردن به مواد مخدر دارند و از این جهت این موضوع قابل تامل است.

چرا نسل جدید با وجود اطلاعات زیاد، روی به مصرف مواد مخدر می آورند؟

خیلی از جوان‌ ها بخاطر تبلیغ، روی به مصرف مواد مخدر می آورند و هر روز به تعداد این افراد اضافه می شود. مصرف گل در بین نوجوان ها و جوان ها بسیار شایع شده به حدی که به عنوان مواد مخدر به آن نگاه نمی کنند و اعتیاد آور نمی دانند. پیش خودشان می گویند این مواد مخدر نیست، این یک مدل سیگاری هست که حالا ما مصرف می‌کنیم و عوارضی هم ندارد اما خب هیچ آگاهی از طرف مدارس و دانشگاه ها وجود ندارد. مساجد و حسینیه ها هم در این موضوع کم کاری کرده اند و از ظرفیت خود برای آگاهی بخشی به خوبی استفاده نکرده اند.

چگونه با موسسه شمیم آشنا شدید؟

من با موسسه شمیم از طریق شورای مبارزه با مواد مخدر استان مان آشنا شدم. آقای دکتر صفرپور و آقای مفیدی برای بازدید به مرکز ما تشریف آوردند و از آن موقع در تعامل و همکاری هستیم.

اهمیت پیشگیری بیشتر است یا درمان؟

  پیشگیری خیلی بهتر از درمان است و هزینه های کمتری را برای دولت و مردم به بار می آورد. کسی که سرطان می گیرد یا بیماری سخت می گیرد، کار را خیلی پیچیده می کند و بازگشت دوباره شخص بیمار به زندگی عادی خیلی سخت خواهد بود؛ دقیقا اعتیاد هم همینطور خواهد بود، اگر ما بخواهیم خانواده ها را آگاه کنیم، باید از سن نوجوانی شروع کنیم، یعنی از از هشت سالگی که بچه های مان وارد عرصه جامعه می شوند شروع کنیم و به آن ها در زمینه پیشگیری از اعتیاد و پیشگیری از آسیب های اجتماعی و پیشگیری از هرگونه مسائلی که ممکن هست دوران نوجوانی آن ها را به خطر بیاندازد، آگاهی بدهیم.